Het is sneeuwklokjestijd! Ook in de tuin van Brakestein komen ze nu op, met honderden tegelijk. Een deel bloeit al, en de rest bíjna. Over twee weken zou er een sneeuwwit tapijt moeten liggen. Maar dat gaat niet gebeuren, want voor die tijd zijn ze weg. Er is namelijk een reddingsactie aan de gang.
Heel binnenkort begint dan eindelijk het werk aan de tuin. In de eerste fase wordt de bomensingel uitgedund en de gracht (die vol humus zit) leeggeschept. De gracht-inhoud, vele tonnen prut, wordt over de tuin verspreid en in de grond gewerkt. Dat laatste betekent dat er zware machines over de drassige grond zullen rijden, én over de sneeuwklokjestapijten. Als de bolletjes dat al overleven, dan sneuvelen ze alsnog tijdens het bewerken van de grond.
Dus is er een reddingsplan bedacht: de sneeuwklokjes verhuizen naar de boerderij van Piet van Groningen. En als het tuinwerk klaar is komt een deel ervan weer terug. Piet en zoon Bram komen een middagje scheppen en kratjes volladen. Eerst de dubbele sneeuwklokken, en dan de gewone. Een middag is lang niet genoeg, blijkt al snel, maar voordat de graafmachines komen zal het ze vast lukken om ze te evacueren.
Of er 300 jaar geleden al sneeuwklokjes bij Brakestein stonden, weten we niet. Het zou heel goed kunnen, want het was in die tijd gebruikelijk om bij voorname huizen exotische planten te hebben (ja, sneeuwklokjes zijn ooit met succes geïmporteerd uit zuid-Europa). Dat er in de jaren zestig héél veel sneeuwklokjes stonden, dat is wel bekend. De tuin is een poosje gebruikt als kweektuin voor (waarschijnlijk dubbele) sneeuwklokken.
De verre nakomelingen van die bolletjes staan nu dus klaar voor transport naar de Prins Hendrik-polder. Hopelijk zijn we volgend jaar zo ver dat ze weer terug kunnen komen.
